Rękopis Balladyny Juliusza Słowackiego – arcydzieło polskiego dramatu epoki romantyzmu – został uhonorowany wpisem na Polską Listę Krajową Programu UNESCO „Pamięć Świata”.
Balladyna, a raczej Balladina – bo tak pierwotnie został zatytułowany rękopis jednego z najpopularniejszych dzieł Juliusza Słowackiego – została zapisana ręką samego autora. Powszechnie znany wśród polskich czytelników utwór łączy w sobie tragedię i komedię, fantastykę i ludowość oraz ironię. Podejmuje tematykę zbrodni, sprawiedliwej kary i niszczącej siły władzy. Od ponad 150 lat pozostaje jednym z najczęściej wystawianych na polskich scenach tekstów dramatycznych. Dzieło Słowackiego jest też stale obecne w kanonie lektur szkolnych, a w roku 2020 było tematem Narodowego Czytania.
Rękopis jest kompletnym czystopisem dramatu, który został podarowany przez autora Józefowi Alojzemu Reitzenheimowi (1809–1883). O najwcześniejszych jego losach informuje notatka właściciela: Rękopism własnoręczny Słowackiego darowany przez niego przyjacielowi jego panu Józefowi Reitzenheimowi, a przez tego mnie, w Paryżu w kwietniu 1874. St. Tarnowski. Biblioteka Narodowa zakupiła rękopis od Zdzisława Tarnowskiego, bratanka Stanisława, w 1937 roku.
Ze względu na swoją wyjątkową wartość dokument ten pozostaje pod specjalną ochroną. Oryginalny rękopis został zdigitalizowany, dzięki czemu można go obejrzeć w bibliotece cyfrowej polona.pl.
Prestiżowa Lista obejmuje najcenniejsze zabytki piśmiennictwa związane z ważnymi wydarzeniami z historii Polski. Program „Pamięć Świata” powstał z inicjatywy UNESCO w 1992 roku. Jego celem jest utrwalanie znaczenia wielowiekowego dziedzictwa dokumentacyjnego ludzkości. Program zwraca uwagę na konieczność ochrony dokumentów o szczególnym znaczeniu historycznym, które stanowią świadectwo naszej kultury i cywilizacji. Wyróżnione w tym roku wpisem na Listę Krajową obiekty będą stopniowo ujawniane na stronie internetowej pamiecpolski.archiwa.gov.pl, a pełna lista uhonorowanych skarbów dziedzictwa zostanie zaprezentowana 9 czerwca.
Balladyna, obok Tek Górskiego, jest drugim obiektem wpisanym na Listę w tym roku.
W poprzednich latach wpisem na Listę uhonorowano wyjątkowe obiekty z zasobu polskich archiwów, bibliotek i innych polskich instytucji w kraju i za granicą. Ze zbiorów Biblioteki Narodowej wpisano dotąd: Kronikę Galla Anonima, Kazania świętokrzyskie, Rocznik świętokrzyski dawny, rękopis Przedwiośnia Stefana Żeromskiego, pierwodruk broszury Józefa Pawlikowskiego Czy Polacy wybić się mogą na niepodległość? oraz pochodzący z 11 listopada 1918 roku afisz Rady Regencyjnej obwieszczający przekazanie Józefowi Piłsudskiemu władzy wojskowej w odrodzonej Polsce. Na tworzonej osobno Światowej Liście „Pamięci Świata” znajdują się jeszcze dwa obiekty ze zbiorów BN: rękopisy Fryderyka Chopina i Kodeks supraski.
Zdjęcia Balladyny: Licencja CC Uznanie autorstwa 4.0
Pozdrawiam
Władysław Wróblewski
Nasza niespodzianka – dla każdego dziecka książeczki oraz prezencik z koszyczka !!!
Wszystkie dzieci zapraszamy do biblioteki.
Czekają miłe niespodzianki !!!
Szanowni Państwo,
przekazujemy informację o spotkaniu autorskim z Rafałem Witkiem – przeprowadzonym przez panią red. Ewę Grudę w ramach cyklu „Książki nie tylko dla dzieci”. Wszelkie szczegóły poniżej:
Z okazji Dnia Dziecka Biblioteka Publiczna m.st. Warszawy zaprasza od 1 czerwca (godz. 11:00) do oglądania na kanale YouTube spotkania z Rafałem Witkiem – pisarzem, poetą, autorem opowiadań w czasopismach dziecięcych, słuchowisk radiowych i tekstów piosenek.
Rafał Witek jest laureatem Nagrody Literackiej im. Kornela Makuszyńskiego. Jego książki zdobyły też nagrody w Konkursach Literackich: im. Astrid Lindgren oraz im. Leopolda Staffa.
Najnowsze książki tego pisarza to Przedszkole imienia Barbary Wiewiórki (Wyd. Bajka), Jestem dużym tatą, ale czasami udaję kota (Wyd. Literatura) oraz Ja, Majka (Wyd. Nasza Księgarnia). Uwaga! Rafał Witek pisuje także kryminały, choć nie wszyscy o tym wiedzą…
Dzień Matki to szczególny i najpiękniejszy dzień w roku, któremu towarzyszy magiczna atmosfera. W tym dniu wszystkie Mamy obchodzą swoje święto, a dzieci mogą okazać im swoją miłość i szacunek.
Mama, mamusia …. to jedno z pierwszych słów jakie wymawia małe dziecko. Nieprzypadkowo, gdyż mama to najbliższa mu osoba, która poświęca mu najwięcej uwagi od urodzenia. To głównie dzięki niej uczy się nowych umiejętności i poznaje świat. To mama pielęgnuje swoje dziecko i najlepiej rozumie jego potrzeby.
W Polsce Dzień Matki pierwszy raz świętowano 26 maja w 1914 roku w Krakowie. Od tamtej pory co roku mamy są obdarowywane przez swoje pociechy kwiatkami, laurkami, słodyczami czy innymi upominkami wykonanymi ręcznie.
„Jest jedna miłość, która nie liczy na wzajemność,
nie szczędzi ofiar, płacze a przebacza, odepchnięta wraca –
to miłość macierzyńska”.
I. Kraszewski
Gminna Biblioteka Publiczna w Młodzieszynie oraz Wójt Gminy Młodzieszyn Monika Pietrzyk zaprosili wszystkich, którzy piszą lub mieli ochotę sprawdzić się w pisaniu artykułów, do udziału w konkursie na najlepszą publikację pod tytułem: „Jeszcze będzie pięknie, jeszcze będzie normalnie…”.
Tematyką konkursu było napisanie artykułu na temat życia podczas pandemii. Uczestnicy mieli za zadanie opisać życie codzienne w czasie kwarantanny oraz jak wyobrażamy sobie radosny czas gdy w końcu zagrożenie minie i będziemy mogli od nowa cieszyć się normalnością.
Dziękujemy uczestnikom, którzy wykazali chęć uczestnictwa w konkursie. Napłynęły do nas bardzo ciekawe prace, jednak zwycięzca mógł być tylko jeden.
Miło nam ogłosić, że główną nagrodę – czytnik Ebook wygrała mieszkanka gminy Młodzieszyn o pseudonimie Emka, która pragnęła pozostać anonimowa. Praca ta najlepiej spośród wszystkich spełniła kryteria regulaminu.
Serdecznie Gratulujemy!
Szczegóły dotyczące wyników konkursu zostaną przesłane do jego uczestników drogą mailową.
Dziękujemy Państwu za uczestnictwo w naszej zabawie i życzymy wielu pogodnych chwil na najbliższe dni.
Zwycięska publikacja konkursowa pt. „Jeszcze będzie pięknie, jeszcze będzie normalnie…”
„Jeszcze będzie pięknie, jeszcze będzie normalnie…”
Wiadomość o pandemii koronawirusa spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Na początku było niedowierzanie, potem strach. Prawdziwe zaskoczenie przeżyłam, kiedy w sklepach zaczęło brakować mąki, cukru a nawet… papieru toaletowego. Niespodziewanie zamknięto szkoły, ośrodki kultury, galerie handlowe. Pomyślałam- totalna paranoja. Sama dołączyłam do zbiorowej histerii, kiedy zaczęłam odsuwać się od ludzi w kolejce do kasy. Ba, nawet zwróciłam komuś uwagę, żeby „nie wchodził mi na plecy.” Po przyjściu do domu szorowałam dłonie wodą z mydłem do krwi.
Kontakty z dalszą rodziną i przyjaciółmi ograniczył się do rozmów telefonicznych, z czasem coraz rzadszych. Ci, mieszkający w mieście z zazdrością w głosie mówili: „Jakie szczęście, że masz takie duże podwórko…” Fakt. Co ja bym robiła z dwójką dzieci na 50 m kwadratowych? Już widzę oczami wyobraźni nadciągającą falę frustracji i zniszczenia.
W czasie drugiej fali zauważyłam, że rośnie moja irytacja związana z kolejnym lockdownem. Nieeee… Znowu maseczki na świeżym powietrzu i zamknięte szkoły, godziny dla seniorów. Niezadowolenie zastąpił strach, kiedy krzywa zachorowań niebezpiecznie poszybowała w górę.
Progiem zwalniającym na mojej drodze do normalności było zdalne nauczanie. Na początek musiałam zapoznać się z aplikacją. Następnie tę wiedzę przekazać dziecku. Poszło w miarę sprawnie. Prawdziwy problem zaczął się później: jak wytłumaczyć 2,5- latkowi, że trzeba być cicho, bo siostra się uczy? Niejednokrotnie siłą usuwałam zainteresowanego sprzed ekranu komputera. Kiedy już osiągnęłam sukces wychowawczy… moja córka wróciła na lekcje stacjonarne.
Radość nie trwała długo, bo trzeba było się zmierzyć z trzecią falą pandemii. Znów powrót przed komputery i walka z młodszym dzieckiem o dostęp do monitora.
Miałam to szczęście, że przeszłam przez trzy fale pandemii bez kwarantanny. Woda na młyn dla koronasceptyków. Powiedzą: „… bo nie ma żadnej pandemii!” Chciałabym, żeby się nie mylili. Niestety znam osoby, którym wirus poważnie nadszarpnął zdrowie a także zabrał życie. Z czasem zaczęło do mnie docierać, że zachorowania na skalę masową to realność, nie tylko wyolbrzymione przez media relacje ze szpitali. Niepokojące dane statystyczne zaczęły do mnie przemawiać, kiedy chorowali znajomi, umierali członkowie dalszej rodziny.
Na szczęście jesteśmy teraz na etapie, kiedy wszystko powoli wraca do normalności. Właśnie! Tylko, co teraz oznacza słowo „normalność”…?
Nie łudzę się, że wrócimy do świata sprzed pierwszej fali koronawirusa. Mam tylko nadzieję, że nauczymy się doceniać to, co naprawdę w życiu ważne. Skupimy się na wartościach rodzinnych. Nauczymy się więcej przebywać ze sobą i czerpać z tego radość. Cenić zdrowie swoje i innych. Może, kiedy pogodzimy się z rzeczywistością, wreszcie będzie normalnie…
emka
